«Έφυγε» από τη ζωή ο Ιωάννης Σουρβίνος (1930 - 2016)

Γράφει ο Σπυρίδων Σωτ. Πουλημένος

      Το περασμένο Σάββατο 13/08/2016 έφυγε από τη ζωή σε  ηλικία  86 χρονών ο Ιωάννης Σουρβίνος.

       Ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή, λόγω της συναισθηματικής φόρτισης, να ειπωθούν και να αναπτυχθούν όλες οι πτυχές της προσωπικότητας αυτού του ανθρώπου, τολμώ και παραθέτω όμως λίγες σκέψεις ως ένδειξη σεβασμού και ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό του.

      Ο Ιωάννης Σουρβίνος γεννήθηκε το έτος 1930 στο χωριό Κυνοπιάστες της Κέρκυρας. Οι γονείς του Θεοφάνης και Μαρία, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω και προσωπικά, ήταν ευσεβείς άνθρωποι και συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αγάπη προς τον Χριστό, την Εκκλησία και κατ΄ επέκταση στον πλησίον.

    Επαγγελματικά ασχολήθηκε επιτυχώς ως εργολάβος οικοδομών και προσέφερε πάντα εργασία κυρίως στους συγχωριανούς του, οι οποίοι τον φώναζαν «Μαστρογιάννη».

        Η αγάπη του και η αγωνία του για την διατήρηση της παράδοσης ήταν μεγάλη, όπως και η προσφορά του στην χορωδιακή μουσική του τόπου μας. Διατέλεσε βασικό στέλεχος της Κερκυραϊκής Καντάδας επί πολλά έτη αλλά και υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις, τόσο το ψαλτήρι του Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου πόλεως, όσο και την ανδρική τετράφωνη χορωδία του Ναού όταν, εφημέριος ήταν ο αδερφός του μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Σουρβίνος, αναπτύσσοντας ιδιαίτερους δεσμούς με τους ενορίτες και όχι  μόνο.

       Η ζωή και η δράση τόσο του μακαριστού πατρός Κωνσταντίνου Σουρβίνου όσο και του αδερφού του Ιωάννη Σουρβίνου χαρακτηριζόταν από προσφορά στην Εκκλησία. Η συνδρομή και συμβολή σε όποιον είχε ανάγκη γινόταν και από τους δύο σύμφωνα με την Ευαγγελική παραγγελία: αθόρυβα και πάντα προς Δόξαν Θεού. Ποτέ δεν ξεχνούσαν και τη μικρή κοινωνία του χωριού τους.

         Σε πολύ μικρή ηλικία ο Ιωάννης Σουρβίνος με έφερε σε επαφή για πρώτη φορά, τόσο εμένα όσο και άλλα παιδιά της ηλικίας μου, με την εκκλησιαστική χορωδία του Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου πόλεως όπου ήταν υπεύθυνος. «Εσύ θα κάνεις σεκόντο» μου έλεγε και εμένα η χαρά μου απερίγραπτη που ήμουν ενεργό μέλος του κόρου. Αυτές οι παιδικές μου αναμνήσεις έχουν χαραχθεί βαθιά μέσα στην καρδιά μου πλημμυρίζοντάς με  με συναισθήματα νοσταλγίας για αυτά που έζησα τότε. Επίκαιρες  και οι συμβουλές του, τόσο σε προσωπικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο που με ακολουθούν και με προστατεύουν από κάθε λογής κακοτοπιά.

         Οι πρόβες  που γίνονταν αλλά και ο σχολιασμός, η κριτική που ακολουθούσε για το τι πήγε καλά και τι όχι στην απόδοση των ύμνων από όλους τους χορωδούς μετά τη Θεία Λειτουργία ήταν πραγματικά ένα «ΣΧΟΛΕΙΟ» που με θωράκισε στο μέλλον με γνώσεις και εμπειρίες. Εκτός των άλλων με δίδαξε ότι για να συμμετέχεις σε μια εκκλησιαστική χορωδία θα πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, να έχεις συνέπεια και πειθαρχία, κυρίως όμως φόβο Θεού μέσα σου.

     Ως μαέστρος ήταν μεταδοτικός, οργανωτικός, αυστηρός όπου χρειαζόταν και τον χαρακτήριζε η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα δίνοντας πάντα λύσεις σε θέματα που ανέκυπταν, ενώ πολλές φορές επιστράτευε και το πηγαίο και μοναδικό χιούμορ του, το οποίο πραγματικά σε αφόπλιζε και έδειχνε και τη γλυκύτητα του χαρακτήρα του.

      Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο Ιωάννης Σουρβίνος, ένας απλός  και ταπεινός άνθρωπος, ένα υπόδειγμα οικογενειάρχη, ένα ανήσυχο πνεύμα  που όλη του την ενέργεια την μετέτρεπε σε δημιουργία. Ήταν ένας άνθρωπος που ευεργέτησε και εμένα προσωπικά ποικιλοτρόπως. Με την παρουσία του, τη στάση ζωής του και την προσφορά του γενικότερα προσέλκυσε πολύ κόσμο  στο χώρο της Εκκλησίας, κοσμώντας αυτήν αλλά και την τοπική κοινωνία, την οποία η είδηση του θανάτου του την βρήκε φτωχότερη.

Αιωνία του η μνήμη!!

Σπυρίδων Σωτ. Πουλημένος