Χριστούγεννα στους Κυνοπιάστες γεμάτα από ήχους Κερκυραϊκής ψαλτικής!!

  

     Γεμάτα με ήχους Κερκυραϊκής ψαλτικής ήταν τα φετινά Χριστούγεννα στους Κυνοπιάστες. Τόσο στην Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία όσο και στην εκδήλωση που έγινε τη Δεύτερη μέρα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε, από τις χορωδίες της ενορίας, μερικούς από τους ύμνους των ημερών στη ντόπια μας ψαλτική.

     Παρακολουθείστε στα παρακάτω link δύο αποσπάσματα από την εορταστική εκδήλωση που έγινε τη Δεύτερη μέρα το απόγευμα στον Ι.Ν.Υ.Θ. Ελεούσης Κυνοπιαστών. Στο πρώτο, η παιδική χορωδία της ενορίας αποδίδει το Απολυτίκιο των Χριστουγέννων, υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Δήμητρας Καλογεροπούλου και στο δεύτερο, η χορωδία του Ι.Ναού αποδίδει το Μεγαλυνάριο και το Κοντάκιο (Η Παρθένος σήμερον...), υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Σταματίνας Καρύδη.

http://www.youtube.com/watch?v=32dQLETfVGU&list=UUC7fn_3kVvCNTSt0PHCRBLg&index=7
http://www.youtube.com/watch?v=2QFQcYC892M&list=UUC7fn_3kVvCNTSt0PHCRBLg&index=8

      Θερμά συγχαρητήρια και ευχές στον ακούραστο εφημέριο της ενορίας π. Χρυσόστομο Κουτσούρη αλλά και σε όλο το εκκλησιαστικό συμβούλιο για τις όμορφες αυτές στιγμές που πάντα φροντίζουν να μας χαρίζουν τέτοιες χρονιάρες μέρες.

Και του χρόνου με υγεία !!

Χριστός γεννάται δοξάσατε !!

     Παρακολουθείστε στο παρακάτω βίντεο ύμνους από την υμνογραφία των ημερών σε Κερκυραϊκή ψαλτική. Η  ζωντανή αυτή ηχογράφηση έγινε στο χωριό Καβαλούρι της Κέρκυρας το 1994, από τον π. Σπυρίδωνα Σκορδίλη, ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

 

     Στα παρακάτω link μπορείτε να ακούσετε και άλλους ύμνους των Χριστουγέννων σε Κερκυραϊκή ψαλτική:

http://www.youtube.com/watch?v=zC91ksNifW8
http://www.youtube.com/watch?v=JdGNtQ4SCQ4
http://www.youtube.com/watch?v=nPJwJJDc44Y
http://www.youtube.com/watch?v=ha9h4bTo_Xw
http://www.youtube.com/watch?v=stabq6LRMHI

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!

H Kέρκυρα σήμερον λαμπρά λαμπρώς εορτάζει !

                                                         

Βοήθειά μας ο Άγιος, και του χρόνου με υγεία !!

Παρουσίαση του βιβλίου «ΙΕΡΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΚΑΙ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς ημών Μητροπόλεως (Ακαδημίας 2) και ώρα 6.00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση – αφιέρωμα στη ζωή του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος.
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί ο τόμος

«ΙΕΡΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΚΑΙ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ»

από τον Αρχιμανδρίτη π. Σεραφείμ Λινοσπόρη, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως και τον  κ. Κωνσταντίνο Θύμη, Θεολόγο – Ιστορικό και Γραμματέα της Ι. Μητροπόλεως.
Των ομιλιών θα προηγηθεί μουσική εκδήλωση από τη Χορωδία του Ιστορικού Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Πόλεως με την απόδοση επίκαιρων ύμνων.
Η παρουσία σας στην εκδήλωση θα μας δώσει ιδιαίτερη χαρά.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται από τη Χριστιανική Αδελφότητα ''ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ'' και την Ένωση Χριστιανών Επιστημόνων υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων.

Δέκα χρόνια από την ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

      Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την ημέρα της ενθρονίσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Νεκταρίου. 

   Ο Σεβασμιώτατος, από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο νησί μας, αγκάλιασε τις παραδόσεις μας φροντίζοντας, όλα αυτά τα χρόνια, για τη διατήρηση και ανάδειξή τους.     
     Ιδιαιτέρως  δε, αγαπά και εκτιμά την Κερκυραϊκή μας ψαλτική. Όπου και αν βρεθεί χοροστατών, εντός αλλά -και πολλές φορές- εκτός Κερκύρας, φροντίζει να ακούγονται δείγματα αυτού του εκκλησιαστικού μας θησαυρού. 

  Έμπρακτη απόδειξη  όλων των ανωτέρω είναι το γεγονός  πως και στην εκδήλωση που θα γίνει την προσεχή Δευτέρα 26-11-12 και ώρα 18:00 στο αμφιθέατρο του ιδρύματος "Η Πλατυτέρα", με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα ετών Θεοφιλούς ποιμαντορίας Του, θα έχουμε τη χαρά να ακούσουμε, για άλλη μια φορά, χαρακτηριστικά δείγματα κερκυραϊκής ψαλτικής από το Χορό Κερκυραίων ψαλτών υπό τον κ. Γιώργο Μπογδάνο.

       Εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να ευχηθούμε στον Σεβασμιώτατο ποιμενάρχη μας ο Κύριός μας να του χαρίζει πλούσια την υγεία ώστε να ποιμαίνει τον ευσεβή λαό του νησιού μας για πολλές ακόμα δεκαετίες.

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ !!

Τα παραδοσιακά πολυσπόρια στους Κυνοπιάστες

     Με τον παραδοσιακό κερκυραϊκό τρόπο θα εορταστούν φέτος τα Εισόδια της Θεοτόκου στους Κυνοπιάστες.

     Έτσι την Τρίτη 20 Νοεμβρίου, παραμονή της εορτής, στις 6:00 το απόγευμα θα τελεστεί  ο Εσπερινός στον Ι. Ν. Υ. Θ. Ελεούσης και στη συνέχεια στις 7:00 θα μοιραστούν τα πατροπαράδοτα πολυσπόρια στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού.

     Παρακάτω δείτε τη σχετική ανακοίνωση της οργανωτικής επιτροπής.

     

                             

                                            Και του χρόνου με υγεία !!

συν - οδοιπορία: Εορτασμός του θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος κατά των Λατίνων στον Πειραιά

συν - οδοιπορία: Εορτασμός του θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος κατά των Λατίνων στον Πειραιά

Ένα "άγνωστο", σε πολλούς, θαύμα του Αγίου μας

       
     Το θαύμα του Αγίου μας, που θα αποτολμήσουμε να παρουσιάσουμε, έγινε τα ξημερώματα της 12ης Νοεμβρίου του 1718. Σε πολλούς ίσως να είναι άγνωστο, όμως είναι ένα από τα σπουδαιότερα θαύματα, ανάλογο ίσως αυτού της Α' Οικουμενικής Συνόδου όπου ο Ιερός Σπυρίδων κατατρόπωσε τον αιρεσιάρχη Άρειο με το γνωστό θαύμα της κεραμίδας. 

      Είναι ένα θαύμα που αποδεικνύει περίτρανα, για άλλη μια φορά, το ορθόδοξον της Πίστεώς μας και εορτάζεται κάθε χρόνο στο Ναό του Αγίου μας, με ειδική ασματική Ακολουθία, την 12η Νοεμβρίου.

     Παρακάτω  παραθέτουμε  την εξιστόρηση του θαύματος όπως αυτό παρουσιάζεται στο βιβλίο: "Ο Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός και η Τριανδρία", του πατρός Αντωνίου Πακαλίδη, ιερατικού προϊστάμενου του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης.

"... Κατά το έτος 1718, ο Γενικός Καπετάνος Ανδρέας Πιζάνης, παρακινούμενος από τον θεολόγο Λατίνο Επίσκοπον Φραγγιπάνη, θέλησε να κτίσει ειδικό θυσιαστήριο (αλτάριον) μέσα εις τον Ναό, προκειμένου να τελείται κάθε μέρα και λατινική λειτουργία. Ο επίσκοπος ήθελε μ' αυτόν τον τρόπο, δια του Α. Πιζάνη, να αποδώσει ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες προς τον Άγιο, για τη σωτηρία της πόλεως το 1716 από τους Αγαρηνούς. Η απόφαση αυτή λύπησε τους Ορθοδόξους, οι οποίοι παρακαλούσαν τον Πιζάνη να ανακαλέσει την απόφασή του. Αυτός όμως, με τις συνεχείς πιέσεις που δέχονταν από τον Παπικό Επίσκοπο, δεν άλλαξε γνώμη. Τότε φανερώθηκε στον ύπνο του ο Άγιος, μάλιστα επί δύο συνεχείς φορές, και τον συμβούλευσε να ματαιώση τα σχέδιά του. Ο Πιζάνης αφηγήθηκε τα συμβάντα στον Επίσκοπο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εντολή του Αγίου, να μην κτίσει αλτάριο μέσα στον Ιερό Ναό. Ο Επίσκοπος όμως του απάντησε ότι τα όνειρά του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σατανική παρέμβαση που αποσκοπούσε στην παρεμπόδιση της ολοκλήρωσης ενός θεάρεστου έργου. Ο Πιζάνης πείσθηκε από τα επιχειρήματα του θεολόγου και προετοίμασε τα απαραίτητα υλικά προκειμένου να κτίσει το αλτάριο. Οι ιερείς του Ναού και οι προύχοντες της πόλεως, όταν είδαν να συσσωρεύονται τα υλικά έξω από το Ναό, έκαναν ύστατη έκληση εις τον Πιζάνη όπως ανακαλέσει την απόφασή του. Εκείνος τους απάντησε ότι, ως Διοικητής της νήσου, έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος και ακολούθως να εκτελεί την απόφασή του και, επί του θέματος αυτού, η απόφασή του ήταν αμετάκλητη. Τότε οι Ορθόδοξοι κάτοικοι του νησιού, αδυνατούντες να πράξουν κάτι άλλο, παρακάλεσαν θερμά τον Άγιο να σταματήσει το επικείμενο ανοσιούργημα. Πράγματι, τη νύχτα της ημέρας εκείνης, μετά από θερμή προσευχή, παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος, σαν καλόγηρος, στον Πιζάνη και "εν ονείρω" τον επετίμησε, με αυστηρό ύφος, για τις αποφάσεις του και τον προειδοποίησε : "Αν τολμήσης να προχωρήσης εις το έργον σου θα μετανοιώσης πικρώς". Την πρωΐαν, ο ίδιος επισκέφθηκε τον Επίσκοπο και του αποκάλυψε ότι στο όνειρό του ο Άγιος τον προειδοποίησε με σαφήνεια ότι οποιαδήποτε πρόοδος εις το έργο θα σήμαινε καταστροφή. Ο Επίσκοπος όμως, αντί να προβληματιστεί από τις συνεχείς επισημάνσεις του ιερού Σπυρίδωνος και να αλλάξει γνώμη, επέπληξε τον Πιζάνη, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα άτολμον και ολιγόπιστον. Τότε ο Διοικητής πήρε το θάρρος και διέταξε τους τεχνικούς και εργάτες να κτίσουν το Αλτάριο μέσα εις το Ναό. Το γεγονός αυτό προκάλεσε χαρά εις τους παπικούς και ανυπολόγιστη λύπη εις τους Ορθοδόξους, οι οποίοι δεν έπαυαν να παρακαλούν τον Άγιο να κάνει το θαύμα του, σαν απάντηση στην παπική πρόκληση. Τελικά ο Άγιος εισάκουσε τις δεήσεις των Κερκυραίων Ορθοδόξων, πραγματοποιώντας μια κεραυνοβόλο επέμβαση. Πράγματι, τα μεσάνυκτα της 11ης Νοεμβρίου 1718, μετά από ολοήμερη προσευχή των κατοίκων, ξέσπασε φοβερή θύελλα με αστραπές και βροντές. Η καταιγίδα και οι κεραυνοί έπληξαν κυρίως το Καστέλι, τη διοικητική έδρα του Πιζάνη. Εις το φρούριο υπήρχαν και πολλές πυριτιδαποθήκες, οι οποίες έγιναν παρανάλωμα πυρός. Από την έκρηξη βρήκαν τραγικό θάνατο 900 στρατιώτες και πολίτες, όλοι παπικοί, αφού εις το κάστρο έμεναν ή υπηρετούσαν μόνο Λατίνοι. Ο Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με σφηνωμένο τον τράχηλο μεταξύ δύο δοκών. Το σώμα του παπικού Επισκόπου εκτινάχθηκε σε μεγάλη απόσταση έξω από το φρούριο. Και εκτός απ' αυτά τα δραματικά γεγονότα, συνέβησαν άλλα δύο. Εις τον Ναό του Αγίου κρεμόταν, και παραμένει κρεμασμένη μέχρι σήμερα, μεγάλη κανδήλα την οποία είχε αφιερώσει, κατά το έτος 1717, ο ηγεμόνας (Πιζάνης) μαζί με τους Βενετούς. Η κανδήλα έπεσε και παραμορφώθηκε εις την βάση της κατά τη στιγμή της εκρήξεως, ενώ καμιά άλλη κανδήλα δεν έπαθε κάτι. Το δεύτερο και καταπληκτικότερο γεγονός είναι ότι, την ίδια νύχτα, άλλος κεραυνός έπεσε εις την Βενετία, εις την πολυτελή έπαυλη του Πιζάνη και κατέστρεψε το ζωγραφικό πίνακα με την προσωπογραφία του, χωρίς να βλάψει άλλο αντικείμενο. Ο φρουρός της πυριτιδαποθήκης εις την Κέρκυρα, πριν ενσκύψει η καταιγίδα, είδε ένα γέροντα μοναχό να τον πλησιάζει με αναμμένη δάδα. Τον ρώτησε με επιμονή ποιός είναι και πήρε την απάντηση ότι : "εγώ είμαι ο Άγιος Σπυρίδων". Τον οδήγησε εκτός φρουρίου και ευθύς αμέσως εξερράγει η πυριτιδαποθήκη. Το θαύμα αυτό συνέβη την 12ην Νοεμβρίου 1718 ! ..."

Και μια παρατήρηση.

Το παραπάνω εξιστορούμενο θαύμα  φανερώνει και αποδεικνύει πως όταν υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης του Δόγματος της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, ο Θεός επεμβαίνει θαυματουργικά δια των Αγίων Του, εν προκειμένω δια του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, και αποκαθιστά την Ορθή τάξη και Πίστη. Αυτό σαν απάντηση σε όσους εσφαλμένα υποστηρίζουν πως η κερκυραϊκή μας ψαλτική είναι "Δυτικής" προελεύσεως. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τόσους αιώνες που υμνούμε το Θεό και τον Άγιό μας κορφιάτικα μέσα στο Ναό του, θα μας είχε κατακαύσει τη γλώσσα, όπως έκανε και με τον Πιζάνη...

Η Κοίμηση και ο ενταφιασμός του Αγίου Νεκταρίου

(Από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου) 

    Στο απόμακρο για κείνο τον καιρό νοσοκομείο της Αθήνας, το Αρεταίειο, η γραμματεία έπαιρνε απ' έξω εντολή και έδινε μέσα εντολή να κρατήσουν κάποιο κρεββάτι στον μικρό παθολογικό θάλαμο για έναν γέροντα καλόγερο, από την Αίγινα.
     Τον έφεραν κάποιο μεσημέρι δυο καλόγρηες κι ένας μέτριος στο ανάστημα σαραντάρης που από την πρώτη στιγμή που μπήκαν ανησυχούσε και κρυφόκλαιγε. Έκαναν τις διατυπώσεις της εισόδου και παραμονής του στο θεραπευτήριο και η μια από τις δυο καλόγρηες, έφυγε.
     Στον θάλαμο που τον τοποθέτησαν ήταν άλλα τέσσερα κρεββάτια ωστόσο μόνο τα δύο ήταν πιασμένα. Στο διπλανό του γέροντα της Αίγινας αναπαυόταν ένας άντρας περίπου σαραντάρης που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων. Ήταν επαρχιώτης οικογενειάρχης, είχε πέσει σ' ένα γκρεμό από το ζώο του, χτύπησε κι από τότε τον έσερναν με τα φορεία. Στο παρακάτω, έμενε κάποιος γέροντας συνταξιούχος δάσκαλος, με ουρολογική κι αυτός πάθηση.
   "Τι νομίζεις γερόντισσα Ευφημία, έκανε κάπου στον προθάλαμο σιγανασαίνοντας και σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο άντρας, θα κάνει την εγχείρηση, θ' αντέξει στο μαχαίρι;"
     Εκείνη απόμεινε συλλογισμένη.
   "Τι θ' απογίνουμε δίχως την ευλογημένη του καθοδήγηση, πώς θα ζήσουμε χωρίς την προσευχή του;" συνέχισε ο άντρας.
    "Ελπίζω, κύριε Σακκόπουλε, αποκρίθηκε τέλος η καλόγρηα, μισοταραγμένη. Ο καλός θεός θα λυπηθεί την αδελφότητα, δεν θα επιτρέψει ν' απομείνουμε είκοσι οκτώ ψυχές ορφανές."
    "Ω αδελφή Ευφημία, σ' αυτόν οφείλω τα πάντα. Και κυρίως τον θησαυρό της ψυχής μου. Αυτός με εισήγαγε εις το εύρος, το ύψος και το κάλλος που έχει ο Κύριος. Από νωρίς έχασα την μητέρα μου και το ξεπέρασα, πρόπερσι αναπαύθηκε κι ο πατέρας μου, άνθρωπος όλο αυταπάρνηση κι ευγένεια και το κατάπια. Αν μας εγκαταλείψει κι ο άγιος γέροντας, ο πνευματικός πατέρας και οδηγός και μεσίτης εις τον Θεόν, θα καταντήσω δυστυχής, θα παραμείνω δεντρί στην έρημο..."
     Η καλόγρηα τον ανακύτταξε με κάποια στοργή και κούνησε το κεφάλι.
     Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος.
     Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι.
    Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιληά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται.
    Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχίσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα, τον καλούσε.
     "Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος."
     "Εις εμέ,  εις εμέ το λέγεις Κύριε;" πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του.
    Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων.
     Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε.
  "Σεβασμιώτατε, σεβασμιώτατε,  ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, που είναι ο κύριος Σακκόπουλος;... Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο...
    Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! ... Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του.
     "Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;"
     Για δες, ήταν στ' αλήθεια όρθιος, περπατούσε !
    Δεν  καλοκατάλαβαν,  απόμειναν  να χάσκουν.   Το  νεκρό  σώμα μοσκομύριζε... Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν.
     Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα, ήταν άλλοτε γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο και ήταν λέει... δεσπότης!
     Μια νύχτα θρήνου πέρασε η γερόντισσα Ευφημία.
   Αργά το πρωί έφθασε ένας φίλος Αρχιμανδρίτης, ιεροκήρυκας, ο Παντελεήμων Φωστίνης και λίγο πιο έπειτα ο πρωτοπρεσβύτερος Άγγελος Νησιώτης, διαλεκτός μαθητής του στη Ριζάρειο και δημιουργός αργότερα κατηχητικών σχολείιων. Έφθασε σωστό ανθρώπινο ράκος κι ο Κωστής Σακκόπουλος. Παράγγειλαν το φέρετρο παράγγειλαν τη νεκροφόρα και λίγo αργότερα ξεκίνησαν για τον Πειραιά.
     Το  βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή", θα σήκωνε άγκυρα για την Αίγινα ακριβώς στις δυο το μεσημέρι. Η νεκροφόρα με λογίς - λογίς διατυπώσεις που έπρεπε να γίνουν, έφθασε εμπρός στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά, λίγo μετά τις δώδεκα. Ο ναός βρέθηκε κλειστός, όλοι oι αρμόδιοι κι ο νεωκόρος, έλειπαν για μεσημεριάτικη διακοπή.
    Αυθόρμητα μαζεύτηκε ολόγυρα στο πεζοδρόμι κόσμος. Από λαλιά σε λαλιά, ακούστηκε, μαθεύτηκε στην εργατική πόλη, η κοίμηση του γέροντα της Ριζαρείου. Κι ένας λαός περικύκλωσε το φέρετρο.
Καθώς το έφεραν σιμά στα σκαλοπάτια του ναού για να πάρουν τουλάχιστον μια φωτογραφία στην πόλη και στο χώρο που τόσο είχε κηρύξει κι αγαπήσει κι άνοιξαν το καπάκι, μούδιασαν, τάχασαν... Παρατήρησαν κάτι το ασυνήθιστο, το καταπληκτικό. Από την ήρεμη και γαλήνια μορφή έσταζε κάτι σαν ιδρώτας που μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε !
   Ο Κώστας ο Σακκόπουλος σαστισμένος έτρεξε κι αγόρασε από το περίπτερο ένα πακέτο μπαμπάκι και σκούπισε σιγά - σιγά και απαλά από το πρόσωπο τον μοσκομύριστο ιδρώτα. Μερικοί τότε έπεσαν επάνω του, του άρπαξαν τις τούφφες το μπαμπάκι, τόφερναν ευλαβικά στο μέτωπό τους, άλλοι τόκρυβαν στις τσέπες τους, άλλοι το παράχωναν στο στήθος.
    "Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναξαν και oι άνδρες που σήκωναν το φέρετρο, έτοιμοι να το ξαναφέρουν στη νεκροφόρα.
    Το  βαποράκι της γραμμής η  "Πτερωτή" έφθασε στις τέσσερις παρά κάτι, απόγευμα στην Αίγινα με τη σημαία "μετζάστρα" στο πλωριό κατάρτι.
     Προτού αράξει στο μώλο, ο καπετάνιος σφύριξε τρεις φορές πένθιμα και συνθηματικά.
    Στα γαλανά νερά του Σαρωνικού ταξίδευε το ιερό λείψανο ενός ανθρώπου του Θεού. Ενός κληρικού που δεν καυχήθηκε ποτέ για κάτι δικό του. Ενός ιερομόναχου που ευαρέστησε τον άγιο Θρόνο με την υπακοή, το ταπεινό φρόνημα, την υπομονή, την πίστη, την αγάπη.
   Αμέτρητος λαός πλημμύρισε κάτω την παραλία. Όλος σχεδόν ο κλήρος, όλοι oι ιερομόναχοι, όλες oι καλόγρηες από τα ντόπια μοναστήρια.
    Οι γυναίκες έκλαιγαν σιωπηλά, μερικές στέναζαν, μερικές μοιρολογούσαν.
   "Παππούλη μας, προστάτη της φτωχολογιάς, τι θ' απογίνουμε τώρα που μας άφισες ορφανές και μόνες;"
   Διακόσιοι τόσοι άντρες τσακώθηκαν ποιος θα σηκώσει το φέρετρο. Ήταν oι φίλοι του, oι ψαράδες του γυαλού, οι σφουγγαράδες που ταξίδευαν και βουτούσαν πέρα στην Τζιμπεράλτα και στο Τούνεζι κι έφερναν σφουγγάρια της ευλογίας με χαραγμένο στη μέση τον τίμιο σταυρό, εργάτες που δούλεψαν στη μονή κι έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, oικοδόμοι, αγρότες αμπελουργοί, επαγγελματίες και πλανόδιοι.
    Ο δήμαρχος με τον αστυνόμο για να τους φέρουν σε λογαριασμό, τους χώρισαν σε τετράδες και υπολόγισαν το δρόμο κάπου δυο ώρες και κάτι, ώσαμε το μοναστήρι.
    Σε λίγο τα πάντα τακτοποιήθηκαν και η πομπή ξεκίνησε.
    Ήταν κάτι το ριγηλό και συγκινητικό. Ποτέ η Αίγινα δε θυμόταν ένα τέτοιο ξόδι.
    Αυθόρμητα η λαϊκή ψυχή αγκάλιασε το λείψανο - θησαυρό του διαλεκτού παιδιού της και τόφερνε με σφιχτή ανασεμιά στη θέση Ξάντος.
    Πένθιμη διακόσμηση γυρόφερνε την πόλη και την παραλία. Οι καμπάνες στους ναούς σιγοχτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή. Θυμίαμα καιγόταν σ' όλες τις πόρτες και δροσερά λουλούδια έπεφταν από γρηές και νιες και δροσερές παρθένες. Ένα πλήθος νέοι ρασοφόροι Ριζαρείτες ακολουθούσαν σιωπηλοί.
    "Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναζαν κατάπληκτοι κάθε τόσο οι άνδρες από τα σταυροδρόμια και τις λαγκαδιές, καθώς σήκωναν το φέρετρο κι ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν βάρδια.
  Το  μοναστήρι γέμισε κόσμο. Ατελείωτη μυρμηγκιά, κάθε λογίς άνθρωποι, γνωστοί, άγνωστοι, καταλαχάρηδες του βουνού, του λόγγου, της ακρογυαλιάς. Όλοι τους είχαν διάθεση να παρασταθούν, να προσευχηθούν, να ξενυκτίσουν, να κλάψουν.
    Σ' όλο τούτο το πλήθος και στις καλόγρηες της αδελφότητας που έκλαιγαν σαν μικρές νεαρές κοπέλλες, ξεχώριζε η φυσιογνωμία της ηγουμένης, της οσίας Ξένης, της τυφλής.
Στάθηκε κάποια στιγμή καταμπροστά στο φέρετρο, πάνω στη γαλήνια κι ευγενική μορφή, που θαρρούσες ότι λαφροκοιμόταν, τη μορφή του πνευματικού πατέρα και οδηγού, του ευεργέτη και προστάτη της και μη μπορώντας με τα τυφλά μάτια να δει, να προσέξει τον ιδρώτα - μύρο που κυλούσε από το μέτωπο, τόνοιωσε σαν όσφρηση, σαν ευωδιά και μένοντας ακίνητη και κάνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού, είπε:
    "Ο πατέρας μας δεν πέθανε. Ζει, μας βλέπει και προσεύχεται απόψε για μας. Το μοναστήρι μας θα προκόψει δεν θα το αφίσει ο Κύριος. Όταν ζούσε και τον απολαμβάναμε δίπλα μας, κοντά μας, φάρο και οδηγό, αυτό πάντα μας έλεγε. Αυτή την προφητεία: Από δω, μας έλεγε, κόρες μου, απ' αυτές τις ερημιές, σε μερικά χρόνια θα διαβαίνουν άμαξες, θα περνά πλήθος ο κόσμος με αφιερώματα, χρυσάφια και λαμπάδες. Kαι μεις οι άπραγες στεκόμασταν δίβουλες, ξαφνιασμένες. Μήπως τάχα παραλογίζεται ο σεβασμιώτατος, αναρωτιόμασταν με ανησυχία. Αδελφές μου, μη κλαίτε, αδέλφια μου μη θρηνείτε. Η Αίγινα και η Ελλάδα απόκτησε έναν όσιο, ένα σημερινό ικέτη εμπρός εις τον Εσταυρωμένο".
    Τα λόγια της σκέπαζαν τους κρυφούς λυγμούς της από μια θεϊκή δύναμη και χάρη. Τα λόγια της έπεσαν στο πλήθος με τέτοια αρμονία που γλύκαναν ευθύς όλες τις καρδιές και για κάμποσο χρονικό διάστημα της νύχτας απόδιωξαν τις μελαγχολικές σκέψεις του θανάτου.
    Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το λαϊκό τούτο προσκύνημα. Και το λείψανο αδιάκοπα έσταζε ιδρώτα μύρο και σκορπούσε ολοτρόγυρα ευωδία!
    Mια από τις τρόφιμες της αδελφότητας ανησύχησε.
   "Θα πρέπει να επισπεύσουμε τον ενταφιασμό, πέταξε με σπουδή στην οσία Ξένη. Δεν μπορεί, γερόντισσά μου, σώμα είναι, θα βρωμίσει".
     Το βράδυ που κοιμήθηκε, είδε ολοζώντανο σιμά της τον γέροντα ντυμένο στα αρχιερατικά του άμφια.
    "Σεβασμιώτατε", ανάκραξε. Kαι γονάτισε να του ασπασθεί το χέρι.
    "Βρωμά παιδί μου, το χέρι μου;" τη ρώτησε επιτιμητικά.
    "Μοσκομυρίζει σεβασμιώτατε", ψιθύρισε.
    "Τι μυρίζει;"
    "Λιβάνι και αλόη."
    "Τότε μη φοβείσαι και δια το λείψανον."
    Ξύπνησε καταφοβισμένη. Έτρεξε στο φέρετρο, ασπάσθηκε τρεις φορές τα κρινοδάχτυλα των χεριών. Kαι ξαναπρόσεξε που έτρεχε συνέχεια στη μορφή ιδρώτας - μύρο.
    Φυσικά φρόντισαν και για τον ενταφιασμό. Θα τον τοποθετούσαν εκεί πλάγια στο ναό, χαμηλά στο πεύκο. Στο καταπράσινο και φουντωτό βελονόφυλλο δεντρί που τόσο αυτός καμάρωνε κι αγαπούσε. Εκεί, που κάποτε η πρώτη εκείνη γερόντισσα κάτοικος, σαν έσκαβε για να το φυτέψει, τοσοδούλι και μικράκι,άκουσε την παράδοξη φωνή : "άφισε τόπο για ένα τάφο". Ναι, τώρα όλα ξεκαθάριζαν. Ο καλός Θεός είχε προδιαλέξει τόπο για το σκήνωμα του διαλεκτού παιδιού του.
    Προτού σκεπάσουν το φέρετρο για τον ενταφιασμό, όλες σχεδόν oι μαθήτριες και υποτακτικές έφεραν κι έρριξαν λεμονανθούς από τις λεμονίτσες που είχε φυτέψει ο ίδιος ο γέροντας με το χέρι του, σε διάφορες πρασιές ολόγυρα από το ναό και παράπλευρα έξω.

Το Μεγαλυνάριο του Αγ. Γερασίμου στα Κεφαλλονίτικα

Η παραδοσιακή κερκυραϊκή ψαλτική τέχνη

      

Μελέτη του μουσικολόγου και συνθέτη Σωτήρη Δεσπότη.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Γρηγόριος Παλαμάς" (τεύχος 812 & 815 - Θεσσαλονίκη 2006)

 

 

 

ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΨΑΛΤΙΚΗ

     Με τον όρο «Κερκυραϊκή ψαλτική» εννοούμε την εκκλησιαστική μουσική παράδοση της Κέρκυρας, η οποία βέβαια αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης επτανησιακής εκκλησιαστικής μουσικής παράδοσης.

Η ξεχωριστή αυτή ψαλτική παράδοση αναπτύχθηκε στην Κέρκυρα και στον ευρύτερο επτανησιακό χώρο κατά τους τελευταίους τέσσερις και πλέον αιώνες. Αποτελεί δε ιστορική μουσικολογική συνέχεια ενός ιδιόμορφου είδους "πολυφωνικής" βυζαντινής μουσικής που ψαλλόταν σε πολλές επαρχίες του Βυζαντίου κατά την προ της αλώσεως εποχή, έχει δε οκτώ ήχους όπως ακριβώς και η βυζαντινή μουσική.

Η εμφάνισή της έγινε όταν, μετά την πτώση της Κρήτης στους Τούρκους (1669), πάρα πολλοί Κρήτες  – ανάμεσά τους και πολλοί ψάλτες- κατέφυγαν στα Επτάνησα που τότε βρίσκονταν υπό Ενετική κατοχή. Αρχικά στη Ζάκυνθο, μετέπειτα στην Κέρκυρα αλλά και στα υπόλοιπα νησιά, το κρητικό εκκλησιαστικό μουσικό ιδίωμα «συνάντησε» τη μέχρι τότε εκκλησιαστική αλλά και τη λαϊκή (δημοτική) μουσική παράδοση της Επτανήσου και έτσι  δημιουργήθηκε αυτή η όμορφη ψαλτική παράδοση που υπάρχει στα νησιά μας.

Στην Κέρκυρα, που ως γνωστόν ήταν η πρωτεύουσα των Επτανήσων, η παράδοση αυτή αναπτύχθηκε, καλλιεργήθηκε και αποτέλεσε το αποκλειστικό ψαλτικό μουσικό ιδίωμα στους Ναούς του νησιού μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα όπου και σταδιακά παραχώρησε τη θέση της στην «εισαγόμενη» βυζαντινή μουσική αλλά και στην ευρωπαϊκή εκκλησιαστική τετράφωνη χορωδιακή μουσική με τη συνοδεία αρμονίου.

Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε δυο λόγια γι’ αυτό το θέμα. Μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, όπως ήταν φυσικό, άρχισαν να έρχονται στα Επτάνησα ψάλτες από την στεριανή Ελλάδα φέρνοντας μαζί τους και τη δική τους (βυζαντινή) μουσική παράδοση. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ντόπια ψαλτική δεν ήταν καταγεγραμμένη και μεταδιδόταν προφορικά από γενιά σε γενιά, έκανε πιο εύκολη την εισαγωγή αρχικά και τελικά την επικράτηση της βυζαντινής μουσικής στην εκκλησιαστική λατρεία. Επίσης πρέπει να διευκρινιστεί πως και η ευρωπαϊκή εκκλησιαστική χορωδιακή τετραφωνία συνοδεία αρμονίου είναι  «εισαγόμενη» κυρίως από την Αθήνα όπου ήδη από το τέλος του 19^ου αιώνα είχαν δημιουργηθεί εκκλησιαστικές τετράφωνες χορωδίες, χωρίς όμως τη συνοδεία αρμονίου, οι οποίες και έψαλαν σε αρκετούς αθηναϊκούς Ναούς  τις εκκλησιαστικές χορωδιακές συνθέσεις των Σακελλαρίδη και Πολυκράτη.

Πάνω στο ύφος και τις μελωδικές γραμμές της Κερκυραϊκής  ψαλτικής βασίστηκε ο εθνικός μας μουσουργός Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος για να συνθέσει την περίφημη Ορθόδοξη Λειτουργία του για χορωδία, καθώς επίσης αργότερα και ο Αρίστος Μοναστηριώτης για να γράψει τη δική του Λειτουργία αλλά και την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου. Οι  Λειτουργίες των δύο αυτών συνθετών ήταν οι πρώτες που ακούστηκαν στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος το 1924,  όταν την ημέρα που τιμόταν  η μνήμη του Αγίου (12^η  Δεκεμβρίου)  έψαλλε για πρώτη φορά τετράφωνη εκκλησιαστική χορωδία συνοδεία αρμονίου, υπό την διεύθυνση του ιδίου του Μοναστηριώτη, κατόπιν απόφασης  του τότε Μητροπολίτη, και μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχη, Αθηναγόρα. Αυτή ήταν και η αρχή για την εισαγωγή της τετράφωνης χορωδιακής μουσικής με τη συνοδεία αρμονίου στη λατρευτική ζωή της κερκυραϊκής εκκλησίας.

Επιστρέφοντας ξανά στο θέμα μας, την Κερκυραϊκή ψαλτική, πρέπει να αναφέρουμε πως δυστυχώς σήμερα  αυτή ακούγεται ελάχιστα, κυρίως στις Λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνος και μεμονωμένα σε λιγοστά χωριά. Είναι όμως παρήγορο το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια άρχισε σιγά - σιγά να  έρχεται και πάλι στο προσκήνιο χάρη κυρίως στις επίπονες και επίμονες προσπάθειες ενός ανθρώπου που αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην καταγραφή, διάσωση και διάδοσή της και που ενέπνευσε σε αρκετούς νέους ανθρώπους την αγάπη για την παραδοσιακή μας ψαλτική.

Πρόκειται για το μακαριστό πρωτοπρεσβύτερο  Κωνσταντίνο (παπα-Κώστα) Σουρβίνο που επί τρεις και πλέον δεκαετίες αναλώθηκε στη διάσωση και την καταγραφή της Κερκυραϊκής ψαλτικής της οποίας ήταν άριστος γνώστης. Εκτός από τις δικές του αμέτρητες καταγραφές, γύρισε όλη την κερκυραϊκή ύπαιθρο με ένα μικρό κασσετοφωνάκι αναζητώντας τους τελευταίους εναπομείναντες «παλαιούς Κερκυραίους ψαλτάδες» για να καταγράψει σε κασέτες αυτόν το θησαυρό (όπως εκείνος έλεγε). Και όταν ο αείμνηστος επίκουρος καθηγητής εθνομουσικολογίας, του Ιονίου πανεπιστημίου, Μάριος Μαυροειδής εκδήλωσε ενδιαφέρον για την καταγραφή της σε μουσικές παρτιτούρες, εκείνος δεν άφησε να χαθεί η ευκαιρία. Επί τέσσερα χρόνια συνεργάστηκε μαζί του, ψάλλοντας και ηχογραφώντας ακούραστα όλους τους ύμνους της κερκυραϊκής οκτωήχου, ώστε να καταγραφούν με νότες από τον καθηγητή. Η προσπάθεια όμως αυτή δεν ολοκληρώθηκε λόγω θανάτου του καθηγητή Μαυροειδή.

Σε συνέχεια της προσπάθειας καταγραφής ο π. Κώστας συνεργάζεται με το φωνητικό σύνολο «τ’ αργαστήρι» και ηχογραφούν το μοναδικό, μέχρι σήμερα, CD Κερκυραϊκής ψαλτικής το οποίο κυκλοφόρησε το 2000 από την Ιερά Μητρόπολη Κέρκυρας.

Τον Φεβρουάριο του 2012, η Μητρόπολη εξέδωσε  το βιβλίο «ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΨΑΛΤΙΚΗ – όπως την έψαλαν οι παλαιοί Κερκυραίοι ψαλτάδες». Στο βιβλίο αυτό για πρώτη φορά καταγράφεται με νότες πενταγράμμου ολόκληρη η κερκυραϊκή οκτώηχος και ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης υμνογραφίας. Την επιμέλεια της έκδοσης είχε ο γράφων, είναι δε βασισμένη πάνω στο χειρόγραφο μουσικό αλλά και ηχητικό υλικό που επί τόσα χρόνια συγκέντρωνε ο μακαριστός παπα – Κώστας. Για το λόγο αυτό, το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη σεπτή του μνήμη.

Τελειώνοντας, πρέπει να σημειωθεί  ότι η διάσωση και η ανάδειξη της Κερκυραϊκής μας ψαλτικής  αποτελεί ιερό καθήκον όλων όσων αγαπάμε τον τόπο μας και σεβόμαστε τις παραδόσεις του αλλά και τους προπάτορές μας που αν και αποκομμένοι για πολλούς αιώνες από τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο και ευρισκόμενοι κάτω από αλλόδοξες επιρροές, χωρίς να επηρεασθούν από αυτές, κατάφεραν να διατηρήσουν ανόθευτη την Πίστη τους και να δημιουργήσουν τη δική τους ψαλτική για να υμνήσουν τον Θεό, την Παναγία, τον Άγιό μας και όλους τους Αγίους.

                                                                                                      Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος 
                                                                                                                    Μουσικός

Η Κερκυραϊκή ψαλτική στο φεστιβάλ θρησκευτικής μουσικής Πάτμου !

     Ακούσματα Κερκυραϊκής ψαλτικής είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρέθηκαν στο φεστιβάλ θρησκευτικής μουσικής Πάτμου.

       Το κερκυραϊκό φωνητικό σύνολο "Ιόνιος Αρμονία", που ίδρυσε και διευθύνει ο αναπληρωτής καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ευστάθιος Μακρής, παρουσίασε με εξαιρετικό τρόπο ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από την εκκλησιαστική μας αυτή παράδοση. 

     Ερμήνευσαν ένα απόσπασμα από την Παράκληση του Αγίου μας και συγκεκριμένα τα Απολυτίκια της εορτής της 11ης Αυγούστου (Θεός Κύριος...- Ως των ορθοδόξων υπέρμαχον...- Της Συνόδου...- Του Γαβριήλ φθεξαμένου Σοι...) όπως αυτά διασώθηκαν και καταγράφηκαν από τον μακαριστό πρωτοπρεσβύτερο π. Κώστα Σουρβίνο και παρουσιάζονται στο CD Kερκυραϊκης ψαλτικής που επιμελήθηκε ο ίδιος και κυκλοφόρησε το 2000.
    Ήταν μια πολύ όμορφη παρουσίαση που χαροποιεί όλους όσους ασχολούμαστε με τη διάδοση και την ανάδειξη της Κερκυραϊκής μας ψαλτικής.

    Επιπλέον, παρουσίασαν μερικούς ύμνους από την περίφημη Λειτουργία του Ν. Χ. Μαντζάρου, καθώς επίσης  και μια ενδιαφέρουσα, άγνωστη κερκυραϊκη καταγραφή του "Φως Ιλαρόν". 
    Παρακολουθείστε εδώ τα σχετικά βίντεο: http://www.facebook.com/pages/%CE%99%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-Ionian-Harmony/103886783098803 

    Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες στο φωνητικό σύνολο!!

Με Κερκυραϊκό χρώμα και ο φετινός εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στους Κυνοπιάστες

   Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος λαμπρός ήταν ο εορτασμός της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της "Παναγιάς μας" στους Κυνοπιάστες, στο χωριό που έχω μέσα στην καρδιά μου και που κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί αισθάνομαι σαν το σπίτι μου (και οι γνωρίζοντες ξέρουν το λόγο του δεσίματός μου με τον ευλογημένο αυτό τόπο ! ).

    Ο εορτασμός ξεκίνησε την παραμονή το απόγευμα με τον Εσπερινό και εν συνεχεία το βράδυ στις 11:00 έγινε η Παράκληση στην Παναγιά μας σε κερκυραϊκή ψαλτική, από τον Χορό Κερκυραίων Ψαλτών, σε ένα Ναό που επικρατούσε μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα !

   Την ημέρα της εορτής τελέστηκε ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στην οποία συμμετείχε η εκκλησιαστική χορωδία του Ναού, υπό την διεύθυνση της κ. Σταματίνας Καρύδη. Η χορωδία απέδωσε το Απολυτίκιο της Κοιμήσεως και το Μεγαλυνάριο της Παναγίας σε κερκυραϊκή ψαλτική (για πρώτη φορά), ενώ ο εορτασμός ολοκληρώθηκε το απόγευμα με την καθιερωμένη περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας στα γραφικά δρομάκια του πανέμορφου "χωριού μας" (ας μου επιτρέψουν οι φίλοι Κυνοπιαστινοί να αποκαλώ έτσι το χωριό αν και δεν κατάγομαι από αυτό).

     Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το παρακάτω link :

http://koinonkynopiaston.blogspot.gr/2012/08/blog-post_18.html

AΥΓΟΥΣΤΟΣ, ένας μήνας γεμάτος όμορφες αναμνήσεις Κερκυραϊκής ψαλτικής...

     Μπήκε πια ο Αύγουστος. Όπως κάθε χρόνο, το πρώτο δεκαπενθήμερο τελούνται στους Ναούς μας οι Παρακλήσεις της Παναγίας μας. Παρακλήσεις που ξυπνούν στη μνήμη μας τις όμορφες εκείνες Ακολουθίες που τελούνταν στον Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου πόλεως. Ακολουθίες, που μαζί με τις εκκλησιαστικές εορταστικές εκδηλώσεις για τη μεγάλη γιορτή του Αγίου μας, μας "μπόλιασαν" την αγάπη για την Κερκυραϊκή μας ψαλτική.

    Ένα Αυγουστιάτικο δειλινό του 2000 έγινε και η παρουσίαση του CD Κερκυραϊκής ψαλτικής που κυκλοφόρησε τότε από την Ι.Μητρόπολη Κερκύρας και επανακυκλοφόρησε το 2010 από τη Χορωδία Κερκύρας. Το CD αυτό αποτελεί και τη μοναδική μέχρι σήμερα οργανωμένη ηχητική καταγραφή της Κερκυραϊκής ψαλτικής. Στην ηχογράφηση συμμετείχε το φωνητικό σύνολο "τ' αργαστήρι", αποτελούμενο από τους Γιώργο Ανυφαντή, Σπύρο Μέξα, Σπύρο Χανδρινό και Προκόπη Καφαράκη, καθώς και ο μακαριστός πια πρωτοπρεσβύτερος π.Κώστας Σουρβίνος, ο οποίος διέσωσε και κατέγραψε όλον αυτόν τον εκκλησιαστικό μουσικό μας θησαυρό, αφήνοντάς τον σε όλους μας ως ιερή παρακαταθήκη.
      Η παρουσίαση του ψηφιακού αυτού δίσκου έγινε στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Επτανησιακής μουσικής, τη Δευτέρα 28 Αυγούστου 2000 στο περιστύλιο των Παλαιών Ανακτόρων στην Κέρκυρα. 
    Στην εκδήλωση, εκτός από τους υπέροχους ύμνους που περιέχονται στο CD, ακούστηκαν και πολλά ενδιαφέροντα ιστορικά (και όχι μόνο) στοιχεία για την Κερκυραϊκή ψαλτική, συνοδευόμενα από επιστημονική και μουσικολογική τεκμηρίωση σχετικά με την προέλευση και τη διαδρομή της μέσα στους αιώνες.

     Παρακολουθείστε στα παρακάτω τρία βίντεο ολόκληρη την εκδήλωση.

  

Ο φετινός εορτασμός της Βλαχέραινας στην Καμάρα

      Με μεγάλη λαμπρότητα εορτάστηκε και φέτος η Παναγία η Βλαχέραινα στο γραφικό χωριό Καμάρα της Μέσης Κέρκυρας.

     Την Κυριακή 1-7-2012 πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση της Ιεράς  Εικόνας της Παναγίας με τη συμμετοχή της εκκλησιαστικής χορωδίας της ενορίας Υ.Θ.Ελεούσης Κυνοπιαστών (φωτογραφία).

      Η χορωδία, σταθερή στο στόχο της για τη διατήρηση και ανάδειξη της Κερκυραϊκής μας ψαλτικής, έψαλλε τα Μεγαλυνάρια της Παναγίας μας στο Κερκυραϊκό μέλος δίνοντας έτσι ένα όμορφο Κερκυραϊκό χρώμα στον όλο εορτασμό. Αξίζουν συγχαρητήρια στον άξιο και ακούραστο εφημέριο της ενορίας Κυνοπιαστών, πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Κουτσούρη που δημιούργησε τη χορωδία αυτή, καθώς και στη μαέστρο κ. Σταματίνα Καρύδη αλλά και στους ακούραστους χορωδούς.

    Τους ευχόμαστε να τους χαρίζει ο Θεός υγεία ώστε να συνεχίζουν να μας χαρίζουν όμορφα ακούσματα Κερκυραϊκής ψαλτικής.

      

                                                 Και του χρόνου με υγεία!!

Εκοιμήθη ο Πρεβέζης Μελέτιος, ο ''Άγιος Μελέτιος''

http://www.romfea.gr/epikairotita/12935-ekoimoithi-o-mitropolitis-prevezis-meletios

   Όπως αναφέρει το παραπάνω εκκλησιαστικό site, εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κυρός Μελέτιος.
   Ο μακαριστός ήταν ένας λαμπρός και συνάμα σεμνός, ταπεινός και ασκητικός Ιεράρχης που με την παρουσία του κοσμούσε την Ιεραρχία της Εκκλησίας μας. Όσοι τον γνώριζαν μιλούν για έναν πραγματικά Άγιο εν ζωή άνθρωπο !
    Νά' χουμε την ευχή του...

Οι Κερκυραϊκοί Εσπερινοί που γίνονταν κάποτε στους Αγίους Πάντες

Αύριο, την πρώτη Κυριακή μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη όλων των Αγίων, Οσίων, Μαρτύρων ανδρών και γυναικών, γνωστών ή αγνώστων. Είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Στο ευλογημένο νησί μας, οι Άγιοι Πάντες τιμώνται με περικαλλείς Ναούς σε πολλές περιοχές. Στην πόλη, πίσω από την πλατεία της Σπιανάδας, βρίσκεται ο ιστορικός Ιερός Ναός της Υ.Θ. Βλαχερνών και των Αγίων Πάντων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν και ο τελευταίος Ναός στην πόλη που σε όλες τις Ακολουθίες έψαλαν την Κερκυραϊκή ψαλτική.

Κάθε  χρόνο στην πανήγυρη του Ναού, η παιδική ψαλτική συντροφιά, που είχε τότε δημιουργήσει ο μακαριστός π. Κώστας στον Άη Βασίλη, έψαλε στον πανηγυρικό Εσπερινό στο δεξιό αναλόγιο, ενώ στο αριστερό έψαλαν οι ψάλτες του Ναού, με πρώτο τον αείμνηστο μουσικοδιδάσκαλο Νικόλαο Δολιανίτη.

Η κατάνυξη και η ευλάβεια του κόσμου που συμμετείχε στον Εσπερινό ήταν έκδηλη. Όλο το εκκλησίασμα έψαλλε μαζί με τους ψάλτες, δημιουργώντας μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Η Κερκυραϊκή ψαλτική, που δυστυχώς σήμερα τόσο έχει λείψει από την ακοή των Κερκυραίων, για μια έστω μέρα ερχόταν στο προσκήνιο.

Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο ένα ηχητικό δείγμα από τους αξέχαστους εκείνους Εσπερινούς. Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση από τον πανηγυρικό Εσπερινό του 1994.

Σκέψεις καρδιάς ενός πνευματικού αδελφού!!

     Με αφορμή   το πνευματικό μνημόσυνο για τη συμπλήρωση ενός έτους από την κοίμηση του αγαπημένου μας πνευματικού πατέρα, του μακαριστού παπα-Κώστα, ο αγαπημένος μου πνευματικός αδελφός ΣΠΥΡΟΣ Σωτ. ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΣ (Μπαρμπαρέλας) μου ζήτησε να αναρτήσω κάποιες σκέψεις βγαλμένες μέσα από την καρδιά του!

             Σας τις παραθέτω παρακάτω :

        Η σχέση μου με τον παπα-Κώστα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από αυτή γιού με πατέρα. Και αυτό γιατί, μετά το θάνατο του πατέρα μου, όταν εγώ βρισκόμουν ακόμη σε μικρή ηλικία, ο παπα-Κώστας τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν σε όλα τα στάδια της ζωής μου ένας πραγματικός φύλακας Άγγελός μου.

     Γενικότερα όμως η συμβολή του π. Κώστα, ως τρόπος ανάδειξης της προσφοράς του Ιερού Κλήρου στην κοινωνία, ήταν μεγάλη.

     Το όνομα του παπα-Κώστα του Σουρβίνου γράφτηκε στην ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας, αλλά και πέρασε στη συνείδηση των Κερκυραίων (και όχι μόνο), με χρυσά γράμματα!

     Ήταν ένας από τους καλύτερους Εξομολόγους της Κέρκυρας, ένας ακούραστος εργάτης στον Οίκο του Θεού, το Ναό του Αγίου Βασιλείου, όπου ήταν εφημέριος. Ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη και προσέτρεχαν σε αυτόν.

   Δεν σταμάτησε ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, ακόμα και όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο, να απευθύνει πνευματικό λόγο σε όλους όσους τον επισκέπτονταν, δίνοντάς τους κουράγιο, ελπίδα αλλά και λύσεις στα διάφορα προβλήματα που τους απασχολούσαν. 

     Φρόντιζε ώστε τα παιδιά του κατηχητικού να έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή της Ενορίας, αναθέτοντάς τους μικρά διακονήματα, όπως π.χ. το μάζεμα των λουλουδιών για τον Επιτάφιο, η ανάγνωση ύμνων στο ψαλτήρι, κ.α. Όλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου, αποδείχθηκαν πνευματικά εφόδια για όλους μας που σήμερα συνεχίζουμε να υπηρετούμε  το χώρο της Εκκλησίας.

    Η εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο, είναι η απόδειξη της αναγνώρισης της ευεργεσίας μας και των συναισθημάτων που τρέφουμε εμείς, τα πνευματικά του παιδιά, προς αυτόν, αλλά και η γενικότερη απόδειξη της προσφοράς των κληρικών στην κοινωνία.

    Είναι η επιβράβευση των κόπων του και της επιλογής του να αναθέσει στα χέρια της μικρής τότε παιδικής συντροφιάς του Αγίου Βασιλείου ένα τόσο σημαντικό μέρος της Ιστορίας της τοπικής μας Εκκλησίας, την Κερκυραϊκή ψαλτική, που έως πρόσφατα δεν ήταν καταγεγραμμένη, μαθαίνοντάς μας συγχρόνως να αγαπάμε τον τόπο μας και να διαφυλάττουμε τις τοπικές παραδόσεις που σχετίζονται με την Πίστη μας και να υμνούμε το Θεό και τον προστάτη Άγιό μας Κερκυραϊκά.

     Αναμφισβήτητα ο π. Κώστας, με τον πνευματικό του λόγο, το αθόρυβο φιλανθρωπικό του έργο και τη ζωή του, ενέπνευσε γενιές ανθρώπων, σε μια εποχή που πολλές φορές εμείς οι ίδιοι οι γονείς δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας.

    Οφείλουμε να διαφυλλάξουμε, να διατηρήσουμε αλλά και να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές ότι παραλάβαμε από εκείνον.

     Ας είναι αιωνία Του η μνήμη...

          
                                                                    ΣΠΥΡΟΣ Σωτ. ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΣ (Μπαρμπαρέλας)

            

«Ο μακαριστός παπα-Κώστας ως Ιερέας – πνευματικός πατέρας και ως θεματοφύλακας της παράδοσης , μέσα από τα μάτια των πνευματικών του παιδιών»

    Μέσα σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης, πραγματοποιήσαμε χθές (Σάββατο 26-5-12 και ώρα 20:00 στο Πνευματικό κέντρο της Μητροπόλεως) την εκδήλωση-πνευματικό μνημόσυνο, αφιερωμένο στη μνήμη του πολυαγαπημένου μας πνευματικού πατέρα μακαριστού πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου (παπα-Κώστα) Σουρβίνου.

        Δείτε στο παρακάτω link:
 http://koskinad.blogspot.com/2012/05/blog-post_27.html 
τα βίντεο από όλη την εκδήλωση.
      ΝΑ' ΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ....

Ένας χρόνος χωρίς τον παπα-Κώστα

      Σήμερα  συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας ο μακαριστός πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Σουρβίνος.

Ήταν Τρίτη 24 Μαΐου 2011, λίγα λεπτά πριν τις εννέα το πρωί, όταν ο αγαπημένος μας Πνευματικός Πατέρας, ο παπα-Κώστας, άφηνε το φθαρτό και υλικό κόσμο μας για να περάσει στην αιωνιότητα, στον κόσμο της αφθαρσίας και της αληθινής ζωής.

Ένα χρόνο μετά είναι ίσως κατάλληλη στιγμή για να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις ορμώμενοι και εμπνεόμενοι από τη μεγάλη αυτή Ιερατική και Πνευματική προσωπικότητα του τόπου μας, τον «παπαΚώστα  απ’ τον Άη Βασίλη».    

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της διακονίας του άρχισε να διαφαίνεται το πλήθος των αρετών του και έτσι δεν άργησε να κερδίσει την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό όχι μόνο των ενοριτών του αλλά και ολόκληρης της κερκυραϊκής κοινωνίας.

Ήταν ένας απλός, προσιτός και ταπεινός άνθρωπος, ένας πράος και ήρεμος συνομιλητής. Όλες του οι ενέργειες  χαρακτηρίζονταν από αποφασιστικότητα και  αποτελεσματικότητα,  οι δε νουθεσίες του ήταν απόσταγμα σοφίας,  πάντα άμεσες και πρακτικά εφαρμόσιμες.

Η προσήλωσή του στις τοπικές εκκλησιαστικές παραδόσεις υπήρξε μνημειώδεις. Αυτό καταμαρτυρείται και από το γεγονός πως χάρη στις δικές του πολυετείς  και επίπονες προσπάθειες διασώζεται σήμερα καταγεγραμμένη η Κερκυραϊκή μας ψαλτική.

Όμως, πρώτα και πάνω απ’ όλα ήταν ένας πνευματικός και χαριτόβρυτος Ιερωμένος που άφησε πίσω του μια μεγάλη πνευματική παρακαταθήκη.
      Ως Λειτουργός των Θείων Μυστηρίων υπήρξε τυπικός και ακέραιος. Κάθε φορά που στεκόταν μπροστά από το Άγιο Θυσιαστήριο, για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία ή κάποιο άλλο Μυστήριο, η ψυχή του ξεχείλιζε από Θείο πόθο. Ο Ναός πλημμύριζε από ιερή κατάνυξη την οποία  εύκολα μπορούσε να γευτεί όλο το εκκλησίασμα, γι’ αυτό άλλωστε και ήταν πάντοτε κατάμεστος από κόσμο. Τα κηρύγματά του ήταν σε απλή και κατανοητή γλώσσα, μα ταυτόχρονα ήταν μεστά θεολογικού και πνευματικού περιεχομένου.

Την ημέρα της κοίμησής του, ένας από τους πλέον καταξιωμένους Ιερείς της πόλεως μου είπε: «Σήμερα έφυγε το Ν^ο 1 πετραχήλι της Πιάτσας». Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή η φράση αυτή, βγαλμένη μάλιστα από στόμα κληρικού, μου φάνηκε κάπως αδόκιμη. Αναλύοντάς την όμως στο μυαλό μου συνειδητοποίησα πως περιέγραφε, με απλά και σταράτα λόγια, το τί πραγματικά ήταν ο π. Κώστας. 
     Η  φήμη του  ως Εξομολόγου Πνευματικού είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της ενορίας του, σε πολλές μάλιστα  περιπτώσεις και τα όρια του νησιού. Αυτή ήταν που κατεύθυνε τα βήματα των πιστών και πονεμένων ανθρώπων στον Άη Βασίλη.

Ο Ναός ήταν ανοικτός τις περισσότερες ώρες της ημέρας, κάθε μέρα και εκείνος ήταν εκεί για να ακούσει τον πόνο και τα προβλήματα του κάθε Χριστιανού που προσέτρεχε στο πετραχήλι του. Όταν καμιά φορά είχε κάποια δουλειά και έλειπε, στην κεντρική είσοδο του Ναού υπήρχε πάντα σημείωμα για το πού και το πώς θα τον έβρισκε όποιος τυχόν τον χρειαζόταν.   
      Το γραφείο του ήταν εξαιρετικά μικρό, μόλις δύο τετραγωνικά, με λίγα και απλά έπιπλα. Και όμως, μέσα σ’ εκείνο το γραφείο έβρισκε ανάπαυση κάθε κερκυραϊκή (και όχι μόνο) ψυχή που ζητούσε την πολύτιμη πνευματική στήριξη και βοήθειά του!
     Κάθε μέρα, εκατοντάδες άτομα περνούσαν από την Εκκλησία είτε για να ανάψουν ένα κερί, είτε για να εξομολογηθούν ή απλά για να τον καλημερίσουν. Ακόμα και μια απλή «καλημέρα» βγαλμένη από το Σεπτό του στόμα ήταν ικανή να καταπραΰνει τις ψυχές των ανθρώπων. Η ηρεμία του λόγου του και το πράο του χαρακτήρα του έκαναν τον συνομιλητή του να ηρεμεί και να σκέφτεται υπό άλλο πρίσμα  τα τυχόν προβλήματά του. Πόσες φορές είχε συμβεί και σε μένα να τον επισκεφθώ για να του πω μια «καλημέρα» και μετά να φύγω πιο ήρεμος, χωρίς τους  προβληματισμούς που πιθανόν να με διακατείχαν πριν την επίσκεψή μου!
    Άλλοτε πάλι,  τύχαινε να περπατώ στη χώρα (πόλη) ή να είμαι σε κάποιο λεωφορείο και να ακούω ανθρώπους όλων των ηλικιών, από κάθε γωνιά της Κέρκυρας να συζητάνε για εκείνον. «Πάω στον π. Κώστα, στον Άη Βασίλη να εξομολογηθώ», ήταν η πιο συνηθισμένη φράση που έλεγαν μεταξύ τους.
      Εκεί που πραγματικά ήταν να απορεί κανείς με την αντοχή του ήταν τις παραμονές των μεγάλων εορτών, κυρίως την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Ναός ήταν κατάμεστος από κόσμο όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Ακολουθιών αλλά και πριν και μετά απ’ αυτές. Πλήθος κόσμου περίμενε υπομονετικά επί ώρες για να εξομολογηθεί. Εκείνος, παρά την κούραση των ημερών, άκουγε υπομονετικά κάθε πονεμένη ψυχή που ξεδίπλωνε τον πόνο της στο πετραχήλι του και είχε για  όλους ένα λόγο παρηγοριάς και συγχώρησης. Μερικές φορές ήταν τόσος ο κόσμος που δεν έκανε διάλειμμα ούτε για το μεσημέρι.  Ξεκινούσε νωρίς το πρωί με Ακολουθία, συνέχιζε με Εξομολόγηση, ξανά Ακολουθία και πάλι Εξομολόγηση.
       Ακόμα και όταν μετά από χρόνια η υγεία του κλονίστηκε, δε σταμάτησε να ασκεί το πνευματικό του έργο. Συνέχιζε με τον ίδιο ένθεο ζήλο, με τον ίδιο ρυθμό. Μάταια του λέγαμε να σταματήσει να δέχεται τόσο κόσμο, πως επιβαρύνει την υγεία του, πως πρέπει πια να προσέχει! Έλεγε πως το να ακούει τα προβλήματα των ανθρώπων και να δίνει παρηγοριά ήταν για εκείνον ανάπαυση ψυχής, ξεκούραση. Ακόμα και σε στιγμές ξεκούρασης ή ανάρρωσης στο χωριό του, τους Κυνοπιάστες, δε σταματούσε να δέχεται επισκέψεις από ανθρώπους που είχαν την ανάγκη του. Το συγκλονιστικότερο απ’ όλα είναι πως  και όταν βρισκόταν  στο κρεβάτι του πόνου, ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν την κοίμησή του εξακολουθούσε να έχει δίπλα του το πετραχήλι του και να εξομολογεί!
     Πριν από δύο χρόνια, γνώρισα στην Αθήνα μια κυρία, συνταξιούχο νοσηλεύτρια. Όταν της είπα πως κατάγομαι από την Κέρκυρα με ρώτησε αν γνώριζα τον π. Κώστα τον εφημέριο του Αγίου Βασιλείου. Απορημένος τη ρώτησα από πού τον ήξερε. Μου απάντησε πως όταν διορίστηκε η πρώτη της τοποθέτηση ήταν στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας όπου έμεινε για ένα χρόνο και εκκλησιαζόμενη στον Άη Βασίλη τον γνώρισε, όταν ακόμα εκείνος ήταν νέος Ιερέας. Η πνευματικότητά του την είχε εντυπωσιάσει και παρόλο που είχε να τον δει ή να μάθει νέα του από τότε, είχε τις ωραιότερες αναμνήσεις από τη συναναστροφή μαζί του.
       Η συγκεκριμένη κυρία δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος, μη Κερκυραίος, που γνώριζε τον π. Κώστα. Είχε πολλά πνευματικά παιδιά και εκτός Κερκύρας. Κατά καιρούς είχα τη χαρά να γνωρίσω κάποια από αυτά. Η περίπτωσή της όμως με εξέπληξε γιατί αν και τον γνώρισε  για μικρό διάστημα, πριν από σαράντα χρόνια, τον θυμόταν με συγκίνηση.
     Μεγάλη ήταν η προσφορά του και στην κατήχηση των νέων παιδιών. Τα κατηχητικά σχολεία που επί χρόνια λειτουργούσαν στον Άη Βασίλη, με αποκλειστικά δική του φροντίδα, ήταν εκκολαπτήριο χριστιανικών ψυχών, καταξιωμένων αργότερα μελών της κερκυραϊκής κοινωνίας. Πολλοί σήμερα θυμόμαστε, με γλυκιά νοσταλγία, τα όμορφα εκείνα κυριακάτικα πρωινά του κατηχητικού, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας!  
      Για  περίπου τέσσερις δεκαετίες ο π. Κώστας επιτελούσε τη μεγάλη πνευματική αποστολή του αθόρυβα, χωρίς «τυμπανοκρουσίες» και χωρίς να επαίρεται ποτέ και για τίποτα. Όλη του η βιωτή ήταν βασισμένη πάνω στην ταπείνωση του Τελώνου και πάντα έλεγε πως ότι κάνει, αν κάνει, γίνεται με τη βοήθεια του Θεού και μόνο. Ήταν  αυτός που είχε αναλάβει αγόγγυστα ένα μεγάλο μέρος από το  «βαρύ φορτίο» της Εξομολόγησης στην πόλη της Κέρκυρας. Η πνευματικότητα και η σοφία του είχαν καταστήσει τον Άη Βασίλη «πνευματική κυψέλη», εκείνος δε ήταν σίγουρα, στη συνείδηση του κόσμου, ένας  από τους πλέον καταξιωμένους Πνευματικούς της τοπικής μας Εκκλησίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
      Σήμερα, ένα χρόνο μετά, αν και λείπει από κοντά μας εντούτοις η πνευματική παρουσία του είναι έντονη. Όλοι όσοι είχαμε την ευλογία να τον έχουμε Πνευματικό Πατέρα, «Πατέρα μας», τον αισθανόμαστε δίπλα μας, συνοδοιπόρο στης ζωής μας  τα  δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια, ακοίμητο πρεσβευτή μας στο Δωρεοδότη Χριστό.
      ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ,  ΝΑ’ ΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ  ΑΞΕΧΑΣΤΕ, ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΕ  ΜΑΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕ  ΠΑΤΕΡΑ...

Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος