Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Σουρβίνος

  Λίγες σκέψεις για τη ζωή και το έργο του

  μεγάλου αυτού Ιερατικού  αναστήματος

       Πριν από λίγες μέρες αναχώρησε  από τον μάταιο τούτο κόσμο, για την θριαμβεύουσα του Χριστού Εκκλησία, ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος  (π. Κώστας) Σουρβίνος.

        Ο  μακαριστός π. Κωνσταντίνος γεννήθηκε το έτος 1936 στο χωριό Κυνοπιάστες της Κέρκυρας. Οι γονείς του, Θεοφάνης και Μαρία, άνθρωποι ευσεβείς και ενάρετοι, τον μεγάλωσαν με ΄΄φόβο΄΄ Θεού και του έμαθαν την αγάπη προς τον Χριστό, την Εκκλησία αλλά και προς τον πλησίον.

       Από μικρή ηλικία φαινόταν η κλίση του προς την Ιεροσύνη και γι’ αυτό  το λόγο, όταν τελείωσε το εξατάξιο τότε Γυμνάσιο, μετέβει για σπουδές στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Καλαμάτας.        

       Αφού τελείωσε τις σπουδές του, υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, μεγάλο μέρος της οποίας ήταν στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, όπου με την ευλογία τότε του εκεί Μητροπολίτου ξεκίνησε την πνευματική του δραστηριότητα, κάνοντας κηρύγματα, όντας ακόμη λαϊκός.

        Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα παντρεύτηκε με την Αγαθή Σουρβίνου και απέκτησαν τρία παιδιά.

       Το  1961  χειροτονήθηκε  διάκονος,  από  το  μακαριστό  Μητροπολίτη   Κερκύρας,  Παξών  και Διαποντίων Νήσων κυρό Μεθόδιο, και τοποθετήθηκε στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος. Το 1968 χειροτονήθηκε στον δεύτερο βαθμό Ιεροσύνης, τον του πρεσβυτέρου, από το μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών κυρό Πολύκαρπο, αναλαμβάνοντας εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίων Βασιλείου & Στεφάνου πόλεως, διαδεχόμενος επαξίως μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα, τον μακαριστό π. Γεώργιο Σπίνουλα.  Την Πρωτοχρονιά του 1991 έλαβε το οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κυρό Τιμόθεο.   Ο νυν Μητροπολίτης μας κκ. Νεκτάριος, για τα σαράντα και πλέον έτη ιερατικής  προσφοράς του στην τοπική μας Εκκλησία, του απένειμε το 2005 τον ΄΄Χρυσόν Σταυρόν΄΄ του Αγίου Σπυρίδωνος. Το 2010, λόγω κλονισμού της υγείας του, μετά από 48 χρόνια από την εις διάκονον χειροτονία του και 42 χρόνια εφημεριακής προσφοράς, συνταξιοδοτήθηκε χωρίς όμως  να  σταματήσει την πολύπλευρη πνευματική δραστηριότητά του.

       Το πρωί της 24^ης Μαΐου 2011 εγκατέλειψε τα εγκόσμια αναχωρώντας  για την θριαμβεύουσα του Χριστού Εκκλησία, έχοντας αφήσει μια τεράστια πνευματική παρακαταθήκη.

      Η ζωή και η δράση του π. Κώστα ήταν γεμάτη από προσφορά στον Θεό και την Εκκλησία του. Αξιοποίησε στο έπακρον όλα τα τάλαντα που του χάρισε ο Θεός τα οποία δεν ήταν και λίγα. Πέραν από τα πνευματικά χαρίσματα της σοφίας, απλότητας, ταπεινοφροσύνης, πραότητος, συνέσεως  και άλλων πολλών, του χάρισε και μια υπέροχη, γλυκύτατη φωνή για να Τον υμνεί, όπως ο ίδιος ο π. Κώστας ήθελε,΄΄ εκ βάθους ψυχής΄΄.

        Στην Λειτουργική και Λατρευτική ζωή του ήταν ακέραιος, τακτικός και προσηλωμένος  στο τυπικό της Εκκλησίας τηρώντας κατά γράμμα τόσο τους τύπους όσο  και την ουσία της παράδοσής μας. Όταν λειτουργούσε η ψυχή του και όλο του το είναι γέμιζε με δέος και ΄΄φόβο Θεού΄΄, που γίνονταν εύκολα αντιληπτό και από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην λατρεία.

       Το πνευματικό έργο του π. Κώστα ήταν και είναι μεγάλο. Αυτό το καταμαρτυρεί το πλήθος των πνευματικών του τέκνων, που μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του συνεχίζαμε να ζητάμε τις πνευματικές νουθεσίες  και ευχές του. Θυμάμαι τον κόσμο που καθημερινά έρχονταν για εξομολόγηση στον Άγιο Βασίλειο αλλά και τις ΄΄στρατιές΄΄ των ανθρώπων που περίμεναν κατά την πρώτη εβδομάδα της Μ. Τεσσαρακοστής, την Μεγάλη Εβδομάδα  και όχι μόνο, έξω από τον Ναό για να εξομολογηθούν και αυτός παρά τον φόρτο και την κούραση των ημερών άκουγε τον πόνο του καθενός υπομονετικά, αγόγγυστα, έχοντας για όλους έναν λόγο παρηγορητικό και συγχωρητικό να πει. Θυμάμαι τους ανθρώπους, νέους και μεγαλύτερους, που έρχονταν στη χώρα (πόλη) από κάθε γωνιά της Κερκυραϊκής υπαίθρου για να πάνε στον Άη Βασίλη να ΄΄ξομολογηθούν σ’ αυτόν τον καλό παπά΄΄, όπως μεταξύ τους έλεγαν. Ιδιαιτέρως αγαπούσε  τους νέους που ως ΄΄μέλισσες΄΄ περιτριγυρίζαμε την πνευματική ΄΄κυψέλη΄΄ του. Ως παιδιά είχαμε ενεργό ρόλο στον Ναό. Η παιδική ψαλτική συντροφιά που είχαμε δημιουργήσει και οι Ακολουθίες που κάναμε έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη και στην ψυχή μου. Μεγάλη ήταν η αγάπη αλλά και η αγωνία του και για τα νέα ζευγάρια για τα οποία έδειχνε ανεξάντλητο ενδιαφέρον και τα στήριζε με όλες του τις δυνάμεις. Πολλά του οφείλουμε όλοι εμείς, τα πνευματικοπαίδια του, για τις οικογένειες που μας αξίωσε ο Θεός να δημιουργήσουμε, πάνω στις ευχές και τις νουθεσίες του στηρίζονται τα ΄΄θεμέλια των οίκων΄΄ μας.

        Η φιλανθρωπική δραστηριότητά του ήταν αξιοθαύμαστη. Όλα τα προγραφόμενα είναι βεβαίως φιλανθρωπικό έργο αφού γίνονται από αγάπη για τον άνθρωπο. Μία πτυχή όμως της φιλανθρωπίας είναι και η ελεημοσύνη. Και εδώ ο γλυκύτατος π. Κώστας δεν θα μπορούσε να υστερήσει. Με τις λίγες και πενιχρές οικονομικές δυνάμεις του συνέδραμε όποιον του χτυπούσε την πόρτα ή όποιον ο ίδιος γνώριζε ότι είχε ανάγκη. Και βέβαια τα πάντα γίνονταν σύμφωνα με την Ευαγγελική επιταγή, ΄΄αθόρυβα΄΄.

        Μεγάλη ήταν και η προσφορά του στην διάσωση, καταγραφή και διάδοση της παραδοσιακής μας Κερκυραϊκής ψαλτικής. Από όταν υπηρετούσε ως διάκονος στον Άγιο, αλλά και αργότερα κατά τα πρώτα χρόνια της ιεροσύνης του, που συχνά συνόδευε τον μακαριστό Πολύκαρπο στις επισκέψεις του στην Κερκυραϊκή ύπαιθρο,  έγινε κοινωνός  της ντόπιας ψαλτικής που ακόμα ευτυχώς ψάλλονταν  την εποχή εκείνη στους ναούς των χωριών. Η αγάπη του γι’ αυτήν τον ώθησε να μάθει να ψέλνει Κερκυραϊκά και να γίνει άριστος γνώστης της Κερκυραϊκής μας Ψαλτικής. Λόγω μάλιστα και  της καλλιφωνίας του,  του είχε ανατεθεί να ψέλνει στις Παρακλήσεις και στις Λιτανείες του Αγ. Σπυρίδωνος. Φρόντισε παράλληλα να μεταδώσει τις γνώσεις του γύρω από αυτήν  στις  επόμενες γενιές και για τον λόγο αυτό κατέγραψε  το υλικό,  που  τόσα  χρόνια συγκέντρωσε,  κατ’ αρχήν  ηχητικά  σε   κασέτες μαγνητοφώνου  και  εν συνεχεία μέρος αυτού  με νότες πενταγράμμου σε συνεργασία με τον αείμνηστο επίκουρο καθηγητή Εθνομουσικολογίας, του Ιονίου Πανεπιστημίου, Μάριο Μαυροειδή.

        Χρησιμοποιούσε  κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του για να μεταδώσει τον ΄΄Λόγο του Θεού΄΄. Συχνά έκανε εκπομπές είτε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς , είτε στα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια και με τον απλό μα συνάμα  μεστό λόγο του έδινε την δική του μαρτυρία πίστεως. Παράλληλα αρθρογραφούσε ανελλιπώς στο περιοδικό ΄΄Απολύτρωσις΄΄, της ομώνυμης Χριστιανικής Αδελφότητος Κέρκυρας. Μάλιστα, μετά την κοίμησή του, βρέθηκε στο σπίτι του από οικείο του πρόσωπο, χειρόγραφο με μόνο την επικεφαλίδα από το επόμενο άρθρο του που δεν πρόλαβε να αρχίσει !!. Ο τίτλος του έχει ως εξής: ΄΄Γιατί ζούμε ; Ποιός ο σκοπός της ζωής μας ;΄΄ Μπορεί να μην πρόλαβε να μας το πει με το άρθρο του, σίγουρα όμως μας το δίδαξε με την απλή, ταπεινή, ενάρετη και κατά Θεόν ζωή του…!!

        Αυτός ήταν, με λίγα λόγια, ο π. Κώστας Σουρβίνος, ένας Απλός και Ταπεινός παπάς που με την παρουσία του και την προσφορά του κόσμησε την Εκκλησία της Κέρκυρας.

        Σε ότι αφορά εμένα, υπήρξε πραγματικός πατέρας, συμπαραστάτης , οδηγός και ευεργέτης μου σε όλες τις δύσκολες , και όχι μόνο, στιγμές της ζωής μου και δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να τον έχω πνευματικό πατέρα. Ο ίδιος πια, με τον απλό, ταπεινό και πνευματικό επί γης βίο του κατέκτησε επάξια τον Παράδεισο,  στην καρδιά δε και στην μνήμη όλων όσων τον γνωρίσαμε θα παραμείνει αξέχαστος. Ο Θεός ας τον αναπαύει μετά Αγίων και Δικαίων.

         Αιωνία του η μνήμη.  Ας έχουμε την ευχή του…

                 

                                                                                         Παναγιώτης Χασαπιάνος

                                                                                                   Μουσικός